Bijzonderheden:
In het linker raam staat *Augustinus afgebeeld, met een adelaar op de achtergrond, als bisschop met mensen van zijn bisdom; in het middelste raam staat de Heilige Drievuldigheid afgebeeld met een identieke voorstelling van de personen, in koninklijke waardigheid met scepter en kroon; het rechter raam verbeeldt Augustinus en zijn moeder St.-Monnica in Ostia, van plan om te vertrekken naar Noord Afrika; aan hun voeten allerlei dieren, halfmensen en fabelwezens. In elk raam staat een citaat uit Augustinus' De doctrina christiana (Over de christelijke leer).
In het middenraam staat "Summa res Deus est" (De hoogste realiteit is God); in het rechter "Magna enim quaedam res est homo" (Een realiteit van hoog niveau is de mens) en in het linker "Aliarum etiam signa sunt rerum" (Er zijn ook realiteiten die symbolen zijn van andere realiteiten)
Daan Wildschut heeft een voorstudie van de ramen (acrylverf op doek; 98 cm x 78 cm), die in grote trekken de latere voorstellingen bevat, aan de school geschonken. Het doek hangt in een lokaal vlakbij de ingang van de school.

*Augustinus
Augustinus is in 354 geboren in Thagaste, het tegenwoordige Suk-Ahras in Algerije, dichtbij de Tunesische grens.Zijn moeder Monnica gaf hem een christelijke opvoeding. In Carthago volgde hij de klassieke opleiding in de rhetorica. In dezelfde stad werd Augustinus, tot dan toe als een losbol levend, gegrepen door het lezen van Cicero's Hortensius: het verlangen naar wijsheid werd richtsnoer voor zijn leven. Hij sloot zich aan bij de Manicheeërs. Deze religieuze groepering ging uit van een volstrekte scheiding tussen het goddelijk rijk van het licht en dat van Satans duisternis, schreef een streng leven van onthouding voor en kende een sterk gevoelselement in de geloofsbeleving. Na aanvankelijk enthousiasme raakte Augustinus geleidelijk in deze religie teleurgesteld. Toen hij in 382 vanuit Carthago via Rome in Milaan belandde, waar hij was benoemd als hoogleraar in de rhetorica, kwam hij daar onder de indruk van bisschop Ambrosius, die de toen actuele filosofie van het neoplatonisme integreerde in de christelijke leer, wat Augustinus zeer aansprak. Hij bekeerde zich tot het christelijk geloof en werd in de Paaasnacht van 387 door Ambrosius gedoopt samen met zijn zoon Adeodatus en zijn vriend Alypius. Voor Augustinus betekende zijn bekering meteen de keuze voor een ascetisch leven. Spoedig daarna vertrok hij weer naar Afrika. Tijdens de wachttijd op de afvaart in Ostia stierf zijn moeder Monnica. Terug in Thagastus combineerde Augustinus het werken als zielzorger met het leven in een soort kloostergemeenschap. In 390 dwong het kerkvolk van Hippo af dat hij zich beschikbaar stelde als hun bisschop, wat hij in 395 daadwerkelijk werd. Hij is dat 34 jaar lang geweest. Na een kort ziekbed is hij in 430 overleden, terwijl het volk van de Vandalen Hippo belegerde. Augustinus' bibliotheek werd in dat geweld wonderbaarlijk gespaard. Augustinus heeft er zich vooral op toegelegd om zielzorger te zijn: in vieringen voorgaan en preken en sociale activiteiten als zieken bezoeken waren zijn hoofdbezigheden. Maar de geschiedenis kent hem toch vooral als de grote kerkleraar, de man die de christelijke theologie diepgaand beïnvloed heeft door zijn talrijke geschriften. Daarvan zijn de meest bekende de "Confessiones" (geschreven rond 400) en "De Civitate Dei" (geschreven in perioden tussen 413 en 427). De "Confessiones" is een beschrijving van Augustinus' levensgang; "confessio" betekent zowel belijdenis van zonde als lofprijzing; tegenover zijn eigen zondigheid stelt Augustinus de kracht van Gods genade. De lofprijzing verdient hier dus de nadruk zoals ook blijkt uit de openingszin van het boek: "Groot zij Gij (..) en zeer te prijzen (..)." Het boek De Civitate Dei geldt als een soort compendium van zijn theologie. Het hoofdthema ervan is de tegenstelling tussen de stad van God (Jeruzalem) en de aardse stad (Babylon), ook wel de stad van de duivel genoemd. De civitas Dei is de gemeenschap van de engelen en de mensen die God dienen en vereren; de civitas diaboli is de gemeenschap van de gevallen engelen en de goddeloos levende mensen.

*adelaar
Uitgangspunt voor de keuze van de adelaar door de opdracht gevende paters Augustijnen en, in hun voetspoor, door de kunstenaar is de passage 102, 9 uit de "Enarrationes in Psalmos" van Augustinus geweest. Die geeft daarin zijn interpretatie van het psalmvers 103, 5 'Mijn jeugd zal vernieuwd worden als die van een adelaar'. Augustinus schrijft het volgende:' Men zegt dat de adelaar, wanneer de last van de jaren op hem drukt, door de onmatige groei van zijn snavel geen voedsel meer tot zich kan nemen. Wanneer het bovenste deel van zijn snavel, dat over het onderste deel heen klapt, met de jaren veel te groot is geworden, verhindert de lengte van het aangegroeide deel hem zijn bek te openen opdat er enige ruimte kan ontstaan tussen het onderste en het bovenste deel. Want als hij zijn snavel niet open kan doen, kan hij hem niet als een vork gebruiken, waar hij het voedsel als het ware aan kan vastprikken om het in zijn bek te stoppen. Dus wanneer het bovenste deel maar doorgroeit en zo groot wordt dat het het onderste deel bijna helemaal bedekt, kan de adelaar zijn bek niet meer open doen om iets op te pikken. Dat doet de ouderdom hem aan. Hij wordt bezwaard door de matheid van de ouderdom en door gebrek aan voedsel verzwakt hij helemaal. Het zijn twee dingen die tegelijk op hem af komen: een hoge leeftijd en gebrek aan voedsel. Daarom gehoorzaamt de adelaar aan een natuurlijk instinct, dat hem ertoe brengt zijn jeugd zo goed mogelijk te herstellen. Naar men zegt, duwt en slaat hij tegen een stuk steen met zijn bovenlip, die door al te zeer door te groeien maakt dat er geen voedsel meer naar binnen kan. En door hem zo bij te slijpen brengt hij hem weer tot zijn normale omvang terug. Het gevolg is dat de adelaar verlost is van de last die zijn snavel hem eerst had bezorgd en die hem had verhinderd om voedsel tot zich te nemen. Hij gaat op het voedsel af, en alles komt weer in orde. Na die ouderdom zal hij weer als een jonge adelaar zijn. De kracht van zijn ledematen, de glans op zijn veren, het sturende vermogen van zijn vleugels, het keert allemaal terug en hij vliegt weer als vanouds. Er vindt een soort verrijzenis in hem plaats.'(Vertaling door drs. Joost van Neer van het Augustijns Instituut te Eindhoven)

*De doctrina christiana
De vier delen van "De Doctrina Chritiana" (Over de christelijke leer; in Nederlandse vertaling beschikbaar onder de titel "Wat betekent de bijbel?" Ambo, Amsterdam 1999) zijn een theologisch samenvattend handboek dat de lezer tot gids moet zijn in het begrijpen en interpreteren van de Bijbel (het Oude en Nieuwe Testament) in overeenstemming met het christelijk geloof. De eerste drie delen heeft Augustinus geschreven in 397; het vierde heeft hij in 426 eraan toegevoegd.